Ο μικρός Τίγρης και τα φθινοπωρινά φύλλα - Παραμύθι για το Νηπιαγωγείο

Παραμύθι για το φθινόπωρο

(εμπνευσμένο από τις διαδραστικές ιστορίες του BBC)

Ένα όμορφο φθινοπωρινό πρωινό ο μικρός Τίγρης ξύπνησε από τον βαθύ του ύπνο και σκέφτηκε να κάνει μια βολτούλα μέσα στο δάσος το πυκνό...

Καθώς περπατούσε να σου και συναντάει τους αγαπημένους του φίλους,

τα δίδυμα μαϊμουδάκια Τιμ και Τομ...

"Γεια και χαρά σας, καλά μου φιλαράκια", είπε ο μικρός Τίγρης

καλημερίζοντας τους φίλους του.

Τα μαϊμουδάκια σαν να τον κοίταζαν λιγουλάκι περίεργα...

"Γιατί με κοιτάτε έτσι;", ρώτησε απορημένος ο μικρός Τίγρης.

"Τι είναι αυτά που έχει πάνω στο σώμα σου; Τι έπαθαν οι ρίγες σου;

Μοιάζεις σαν να είσαι άρρωστος! Μήπως έχεις ιλαρά;",

ρωτούσαν τα μαϊμουδάκια απορημένα, δείχνοντας το σώμα του καλού τους φίλου...

Ο μικρός Τίγρης ξαφνιασμένος και λίγο φοβισμένος αποφάσισε να πάει να καθρεφτιστεί στης μεγάλης λίμνης τα νερά...να δει τι έπαθαν οι ρίγες του.

Ήταν αλήθεια όλα αυτά ή μήπως τα φιλαράκια του ήθελαν να αστειευτούν μαζί του...

Καθρεφτίζεται λοιπόν στης λίμνης το νερό και τι να δει!!!

Οι ρίγες του δεν φαίνονταιν πια σχεδόν καθόλου...

είχαν γίνει πορτοκαλοκόκκινες περίεργες βούλες...

"Δεν είναι δυνατόν! Τι μου συμβαίνει;"

αναφώνησε ανήσυχος ο μικρός Τίγρης,

που έτρεξε αμέσως να ζητήσει την βοήθεια και συμβουλή της καλής του της μαμάς...

"Μανουλίτσα μου καλή...τι μου συμβαίνει...

Χάνω τις ρίγες μου! Κοίταξέ με!

Με αυτές τις...βούλες μοιάζω περισσότερο με λεοπάρδαλη παρά με τίγρη...".

Χωρίς ανάσα μίλησε ο μικρός Τίγρης.

Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λόγια του, όταν ξαφνικά μεγάλα γκρίζα σύννεφα μαζεύτηκαν στον ουρανό, δυνατά μπουμπουνητά ακούγονταν μέσα στο δάσος το πυκνό...και...

...μια δυνατή φθινοπωρινή βροχή ξέσπασε αμέσως μετά...

Η μαμά-τίγρης αγκάλιασε τον μικρούλη της

και για να τον προστατέψει από την δυνατή βροχή ξάπλωσε πάνω του...

"Έλα εδώ, μικρέ μου, και καθόλου μην ανησυχείς...

Ασφαλώς και δεν είσαι άρρωστος! Ασφαλώς και δεν έχασες τις ρίγες σου που τόσο αγαπάς..."

"Μα...είναι ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ μην το ξεχνάς...

Τα δεντράκια τα φυλλοβόλα ρίχνουν τα φύλλα τους, που...

πορτοκαλοκόκκινα και ξερά,

ένα στρώμα παχύ φτιάχνουν πάνω στο χώμα το καφετί..."

"Τι περίμενες, λοιπόν; Παίζεις, τρέχεις και κυλιέσαι πάνω στο χώμα το υγρό

κάθε ώρα και στιγμή...

Γέμισες με φυλλαράκια, κολλημένα "στολιδάκια" που να...

κοίτα πώς ξεπλένει τώρα της βροχούλας το νερό!!!"

Χαρούμενος και ανακουφισμένος που οι "βούλες" δεν ήταν τίποτα άλλο από υγρά φθινοπωρινά φύλλα, που είχαν "κολλήσει" πάνω στο σώμα του την ώρα του παιχνιδιού και της χαράς,

ο μικρός Τίγρης χαμογελά και πάλι, κοιτάζει του φθινοπώρου τα φύλλα

που βρίσκονται τώρα πάνω στο χώμα το υγρό και....

...ευθύς τον παίρνει ύπνος βαθύς μα και τόσο μα τόσο γλυκός!!!