Φτιάχνοντας παραμύθι με αφορμή εικονογραφημένα στιγμιότυπα από το διαδίκτυο

Θέματικη Ενότητα: Τα Χελιδόνια

Αναλυτικό ευρετήριο με τις αναρτήσεις της Άνοιξης,

θα βρείτε ΕΔΩ.

Σημείωση: Τα παιδιά φτιάχνουν την ιστορία μόνα τους με αφορμή τις εικόνες. Το ακόλουθο είναι ένα παράδειγμα ιστορίας που δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου από τα παιδιά κατά την σχολική χρονιά 2010-2011

Πάνω στα σύρματα ένα σμάρι από πουλιά! Τι πουλιά να είναι; Δεν ξέρω, δεν βλέπω καλά. Μάλλον, χελιδόνια με ψαλιδωτή ουρά... Είναι πολλά, πάρα πολλά. Έκαναν ταξίδι μακρύ και τώρα ξεκουράζονται πριν συνεχίσουν και πάλι το ταξίδι τους για τις χώρες τις ζεστές, για πολιτείες μακρινές. Μα καλά δεν μπορούμε να πάμε πιο κοντα; Για φέρε και τα κιάλια να δω.

Να τώρα βλέπω μερικά από πιο κοντά. Να τα μετρήσω σιωπηλά πόσα είναι να δω: ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε, έξι, εφτά, οχτώ χελιδονάκια μπορώ να δω. Τι όμορφα που είναι με την άσπρη τους κοιλιά και την ψαλιδωτή ουρά. Με της φαντασίας μου τη δύναμη θα μεταμορφωθώ σε χελιδονάκι και εγώ, μαζί με το κοπάδι των χελιδονιών να ταξιδέψω και λίγω σαν χελιδόνι να πετάξω!

Το ταξίδι ήταν μακρύ και κουραστικό μα συνάμα συναρπαστικό! Φτάσαμε στα ζεστά τα μέρη και με πετρούλες, χώμα και μπόλικα κλαδάκια χτίσαμε όμορφα σπιτάκια, χελιδονοφωλίτσες, για τα μικρά μας αυγουλάκια. Όταν τα αυγά μας "έσκασαν", τα χελιδονάκια είχαν ζεστασιά και μια στοργική αγκαλιά.

Μα αλίμονο! Πεινούσαν πολύ. Άνοιγαν τα μικρά τους στοματάκια και ζητούσαν φαγητό. Η μαμά τους, η χελιδόνα η καλή, φόρα παίρνει στη στιγμή. Ανοίγει τα φτερά της, πετάει, τροφή ψάχνει να βρει...Για να δούμε, θα τα καταφέρει όλα τα χελιδονάκια να ταίσει, τα βλέπω πεινασμένα και ανησυχώ πολύ...

Μα πού είναι; Αργεί λίγο να γυρίσει, μα δεν πειράζει. Είμαι σίγουρος εγώ πως σε λίγο θα είναι και πάλι εδώ. Να'τη, νά'τη που ήρθε με λιχουδιές ένα σωρό. Τα μικρά διάπλατα το στόμα τους ανοίγουν και εκείνη με ανοιγμένα τα φτερά τα ταίζει τρυφερά...

"Ένας-ένας παρακαλώ. Μην φωνάζετε τόο και μου παίρνετε το μυαλό. Έχει για όλους φαγητό".

 Έτσι γίνεται κάθε μέρα και στα αλήθεια αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο είναι να είσαι χελιδόνα, να φροντίζεις τα μικρά σου με όλα τα δυνατά σου!

Σιγά-σιγά τα χελιδονάκια μεγαλώσαν, τις βόλτες άρχισαν στην εξοχή. Είναι όμορφη παρέα. Κι όταν πεινούν πολύ, τι κάνουν; Ψάχνουν μόνα τους τροφή, κι όταν τα πράγματα είναι δύσκολα πολύ βοήθεια ζητούν από την καλή τους τη μαμά, που είναι πάντα εκεί να τα φροντίζει όσο μπορεί.

Σας περιμένουμε πίσω την Άνοιξη, χελιδονάκια μας καλά!

Θα σας πούμε και ποιηματάκι:

Χελιδονάκι μου γοργό που ήρθες απ'την έρημο.

Τι καλά μάς έφερες;

Την υγεία, την χαρά και τα κόκκινα τα αυγά.