"Το λεύκωμα του '40": θεατρικό για την 28η Οκτωβρίου (της Ιωάννας Κυρίτση - Τζιώτη)

Ένα πολύ απλό θεατρικό για παιδιά 9-12 χρόνων με αφήγηση που δεν χρειάζεται  σκηνικά και αναπαράσταση. Αρκεί τα παιδιά να εξασκηθούν στην καλή ανάγνωση ή απαγγελία των κειμένων.  Οι αφηγήσεις των γεγονότων μπορεί να συνοδεύονται και από τα κατάλληλα τραγούδια και προβολή εικόνων.

 «Το Λεύκωμα του Σαράντα»

(της Ιωάννας Κυρίτση - Τζιώτη)

Αφηγήτρια γιαγιά:

-Στάσου κοριτσάκι μου! Έχε υπομονή! Θα το βρω, πού θα μου πάει! Κάπου εδώ  έχω καταχωνιάσει εκείνο το παλιό μου λεύκωμα. Εκείνο που είχαμε φτιάξει στο σχολείο σαν ήμουνα μικρή. Περίπου όσο εσύ τώρα. Να'ξερες πόσες φορές βρέθηκε μπροστά μου και σκέφτηκα να το σουτάρω, αλλά τη γλίτωσε. Κάτι μου ΄λεγε πως κάποτε μπορούσε να χρειαστεί και να τώρα που ήλθε η ώρα του, μουρμούρισε η γιαγιά Πόπη, τραβώντας ένα τετράδιο ντυμένο με μπλε χαρτί από το συρτάρι της ντουλάπας της.

Αφηγήτρια εγγονή:

-Καλέ γιαγιά, τσάμπα κουράζεσαι. Τι να μου κάνει εμένα, ένα παλιό τετράδιο με ποιηματάκια και εικονίτσες;  Την ιστορία για το Σαράντα πρέπει να ξέρω μέχρι αύριο. Τι έγινε με το νι και με το σι κι εγώ δε θυμάμαι  λέξη. Σαλάτα τα έχω κάνει. Σαλάτα και τα μέρη και τα ονόματα. Μόνο το τραγούδι θυμάμαι. Ένα  που λέει για ένα  κορόιδο και κάτι μακαρόνια, γκρίνιαξε η Πόπη, παίρνοντας το τετράδιο στα χέρια της.

Αφηγήτρια γιαγιά:

-Λοιπόν Ποπίτσα, κόψε τη γκρίνια. Έλα να κάτσουμε εδώ στον καναπέ. Βάζουμε και στοίχημα άμα θέλεις: Αν μέσα σε μισή ωρίτσα δεν τα μάθεις όλα χαρτί και καλαμάρι, στο υπόσχομαι να βάλω φουστίτσα με φραμπαλάδες, να κτενίσω κοτσίδια τα μαλλιά μου και να πάω εγώ αύριο στο σχολείο αντί για σένα, χαμογέλασε η κυρία Καλλιόπη, χαϊδεύοντας το εξώφυλλο. Το ξεθωριασμένο γαλάζιο εξώφυλλο του παλιού της τετραδίου, που στην λευκή του ετικέτα, την κολλημένη στη μέση  έγραφε με κάτι περίεργα γράμματα, γεμάτα κατσαρές ουρίτσες:

        Το Λεύκωμα του Σαράντα

Ονοματεπώνυμο: Καλλιόπη Παρασκευοπούλου

   Τάξις: Τρίτη (Γ΄)

    Σχολικόν έτος: 1964-65

-Λοιπόν για να δούμε τι γράφει εδώ μέσα ψιθύρισε και κατεβάζοντας τα γυαλιά από το κεφάλι στα μάτια της άρχισε να διαβάζει, όσα ήταν γραμμένα κάτω από την πρώτη φωτογραφία. Αυτή με ένα μεγάλο πολεμικό πλοίο, στολισμένο με ελληνικά σημαιάκια.

1ο παιδί

Η μεγάλη Γερμανία με τον Χίτλερ στο τιμόνι

διψασμένη για αρχηγία τους λαούς ανακατώνει

κι η Ιταλία απ’το πλάι σαν παγόνι να φουσκώνει

 την Ελλάδα να πιέζει, το κρυφτούλι να της παίζει

με προκλήσεις την ειρήνη ολοένα πριονίζει

στο Αιγαίο κόβει βόλτες και την Έλλη τορπιλίζει.

2ο παιδί

Πόλεμος κοντοζυγώνει, το κακό παραμονεύει

ώσπου έρχεται ο Οκτώβρης και το πράγμα αγριεύει

Στέλνει ο Μουσολίνι πρέσβη, στον πρωθυπουργό, τον Γκράτσι

που ζητάει ο στρατός τους απ΄τη χώρα να περάσει

μα ο λαός μας λέει «ΟΧΙ» κάντε πίσω τους φωνάζει

κι αντηχώντας ως τα ουράνια την υφήλιο ξαφνιάζει.

3ο παιδί

Πόλεμος με Ιταλία!!!!! Οι εφημερίδες γράφουν

με σειρήνες που ουρλιάζουν οι ζωές όλων αλλάζουν.

Νέοι άντρες, παλικάρια ντύνονται μες στο χακί

καβαλούν βαγόνια, κάρα λες και πάνε εκδρομή.

Για τα σύνορα τραβάνε, τον εχθρό να πολεμήσουν

τους δικούς τους χαιρετάνε που προσμένουν να γυρίσουν.

4ο παιδί

Κι αρχινά το πανηγύρι στα βουνά και τα λαγκάδια

τους εχθρούς παίρνουν κατόπι, πολεμάνε σαν λιοντάρια.

Κορυτσά και Τεπελένι φτάνουν ως την Αλβανία

δεν τους σταματά η πείνα, τα κανόνια και τα κρύα

σφίγγοντας  τη ξιφολόγχη, βγάζοντας κραυγή: "ΑΕΡΑ!!!"

οι Ιταλοί κι οι σύμμαχοί τους σαν λαγοί κάνουνε πέρα.

5ο παιδί

Ο λαός μας στο ποδάρι, μάνες, γέροι και παιδιά

αν και άμαχοι στα πίσω διαθέτουνε καρδιά.

Της Ηπείρου οι γυναίκες, με οβίδες το στρατό τροφοδοτούν

και φαντάρους λαβωμένους στα φορεία κουβαλούν.

Άλογα και γαϊδουράκια στων στρατιωτών το πλάι

υποφέρουν μες τα χιόνια, δίνουν τη δική τους μάχη.

6ο παιδί

Το ρεζίλι είναι μεγάλο, είναι ο Ντούτσε απελπισμένος

μα τον βοηθά ο Χίτλερ  που είναι υπεροπλισμένος

σιδερόφραχτοι στρατιώτες με κανόνια, αεροπλάνα

τιμωρούνε  την Ελλάδα που τους χάλαγε τα πλάνα.

Τα οχυρά του Ρούπελ πέφτουν, οι φαντάροι υποχωρούν

την παράδοση υπογράφουν, μα σαν νικητές γυρνούν.

7ο παιδί

Οι κατακτητές θηρία,  όλα τα εξουσιάζουν

φόβος, πείνα και σκοτάδι τις ζωές βαριά σκεπάζουν.

Τα  χωράφια ερημώνουν, τα σχολεία όλα κλειστά

τα παιδιά σκελετωμένα, αδειανά τα μαγαζιά.

Οι αθώοι την πληρώνουν χωρίς λόγο και αιτία

σέρνονται στις φυλακές ζουν σε άθλια εξορία.

8ο παιδί

Στα κρυφά οργανωμένοι αντιστέκονται στη βία

γράφουν πλήθος προκηρύξεις σε κρυφά τυπογραφεία

Στα βουνά παγίδες στήνουν, γράφουν ΛΕΥΤΕΡΙΑ στους τοίχους,

σαμποτάζ με όπλα κάνουν, τους κορόιδευαν με  στίχους.

Κλείνονται στα καταφύγια, στα υπόγεια  ράδιο βάζουν

τρώνε χόρτα και μπομπότα, στα κρυφά νέα διαβάζουν.

9ο παιδί

Πέρασαν τέσσερα χρόνια μες της κατοχής το φόβο

μα ανάσταση σημαίνει, φέρνει λευτεριάς το δώρο.

Οι φασίστες νικημένοι, τρομαγμένοι, τα μαζεύουν

και οι Έλληνες στους δρόμους τη χαρά τους τη χορεύουν

στην Ακρόπολη ξανά η σημαία κυματίζει

και τον Εθνικό μας ύμνο κάθε στόμα ψιθυρίζει.

10ο παιδί

Γίνανε πολλά ακόμα μέχρι να ορθοποδήσει

η Πατρίδα μας και πάλι την ειρήνη να αποκτήσει.

Μα η Ελλάδα το Σαράντα έγραψε εποποιία

κι οι νέοι ήρωες της μείνανε στην ιστορία

με το ΟΧΙ ο λαός της έδειξε πως το μπορεί

ενωμένη τούτη η χώρα στο κακό ν’αντισταθεί.

              

Αφηγήτρια εγγονή:

Γιαγιακούλα μου! Είσαι τέλεια πολύ μου άρεσε. Τέλεια και οι εικόνες και τα λόγια, μια χαρά τα κατάλαβα όλα.  Αλλά για να σε ρωτήσω τώρα, εσύ ζούσες το Σαράντα γιαγιούλα μου; Ε; Ζούσες δεν ζούσες; Πες μου! Γιατί δεν απαντάς; Επέμενε η Πόπη κοιτώντας μια τελευταία εικόνα με την Ακρόπολη στο βάθος και πολύ κόσμο σκαρφαλωμένο σε αυτοκίνητα και κανόνια, να ανεμίζει σημαίες.

Αφηγήτρια γιαγιά:

-Δεν απαντάω, γιατί άμα σε πιάσω πρέπει να σου βγάλω το μαλλί τρίχα-τρίχα. Βλέπω ξεφτέρι είσαι στην αριθμητική!!!!! Πόσο χρονών νομίζεις πως είμαι βρε κατεργάρα; Αν ζούσα το Σαράντα θα έπρεπε τώρα να είμαι ογδόντα χρονών!!!!! Τόσο σου φαίνομαι παλιόπαιδο; Τόσο; Αχ! Ξύλο που θέλεις! Λοιπόν τι λες τώρα; Το έχασα το στοίχημα; Θα πας εσύ στο σχολείο αύριο ή να φτιάξω κοτσιδάκια; Φώναξε η γιαγιά, βγάζοντας τα γυαλιά της και σκουπίζοντας τα μάτια της.

-Θα πάω και θα σκίσω. Θα μου δώσεις και το τετράδιο σου και θα κάνω φιγούρα σ’όλη την τάξη. Θα τους σκάσω όλους! Όλους! Απάντησε η Πόπη που κρεμασμένη στο λαιμό της γιαγιάς της έλεγε και ξανάλεγε: Γιαγιουλίνι μου εσύ δεν είσαι γριούλα. Είσαι μόνο μικρούλα. Μικρούλα σαν την Τοσοδούλα!