Χριστουγεννιάτικο
θεατρικό
(για
18 παιδιά)
«Το χρυσό περιτύλιγμα»
Θα το βρείτε και στον σύνδεσμο:
Μουσική εισαγωγής:
(the little drummer boy, instrumental)
1η σκηνή
Αφηγητής:
(1)
Ήταν
άλλη μία από αυτές τις πολύ κρύες βραδιές του χειμώνα. Η αλήθεια είναι ότι οι
μικρές της ιστορίας μας είχαν ζήσει πολλές από αυτές τις βραδιές και είχαν πολύ
συχνά αισθανθεί ότι περνούν βασανιστικά αργά, ότι είναι σχεδόν ατελείωτες.
Βλέπετε,
είναι διαφορετικό να τις ζεις και να τις απολαμβάνεις κοντά στη ζεστασιά ενός
τζακιού, και τελείως διαφορετικό να πρέπει να τις περάσεις μέσα στην παγερή
μοναξιά ενός μικρού και υγρού δωματίου.
Αφηγητής:
(2)
Πόσο
μάλλον, αν πλησιάζουν μέρες γιορτινές, αν είναι – ας πούμε –
παραμονή Χριστουγέννων, σαν και απόψε δηλαδή. Τι κι αν η μαμά τους τους είχε
πει ότι έπρεπε να κάνουν υπομονή; Τι κι αν τους ζητούσε επίμονα, σχεδόν
επιτακτικά, να μη χάνουν ποτέ την ελπίδα από την καρδιά; Το ήξεραν! Το ήξεραν πολύ
καλά! Είναι εύκολο να το λες, μα δύσκολο να το καταφέρεις, όσο και αν θες.
Να τες,
λοιπόν, οι μικρές μας φίλες. Σκεφτικές και λίγο σκυθρωπές. Τι να λένε άραγε; Τι
να συζητούν; Τι λέτε να πλησιάσουμε να ακούσουμε και.. ποιος ξέρει; Ίσως σήμερα,
εδώ, η δική σας παρουσία να μην είναι και τόσο τυχαία, ούτε και τόσο
συμπτωματική. Κάτι μου λέει, βαθιά μες στην καρδιά, ότι
θα είναι σημαντική και πολύ ουσιαστική…
Ιφιγένεια:
(3)
Μα
αφού μας το έχει πει τόσες φορές! Τι δεν καταλαβαίνεις; Το χρυσό περιτύλιγμα το
χρειάζεται για να τυλίξει το πουλόβερ που πλέκει για τον μπαμπά.
Ισμήνη:
(4)
Κι
εμείς το χρειαζόμαστε για να τυλίξουμε το κουτί μας για το βράδυ της
Πρωτοχρονιάς.
Ιφιγένεια:
Εγώ
σου λέω πως θα θυμώσουν. Και τέλος πάντων, δεν καταλαβαίνω πώς μπορείς να είσαι
τόσο πεισματάρα!
Ισμήνη:
Κι
εγώ δεν καταλαβαίνω πώς μπορείς να είσαι τόσο γκρινιάρα! Θα δεις που τίποτα
κακό δε θα συμβεί και θα αποδειχθεί και πάλι πως είσαι υπερβολική!
[Η
μαμά γυρίζει από τη δουλειά και μπαίνει στο σπίτι (εμφανίζεται στη σκηνή)]
Μαμά:
(5)
Καλησπέρα!
Τι κάνουν τα κοριτσάκια μου; Πτώμα είμαι! Πολλή δουλειά σήμερα. Άντε να παίξετε
λίγο κι εγώ θα ετοιμάσω κάτι να φάμε. Όπου να’ναι θα γυρίσει και ο μπαμπάς.
(προς
το κοινό και στη μία άκρη της σκηνής)
Και
έχω απόψε ένα πολύ γλυκό προαίσθημα: πως κάτι μαγικό θα συμβεί, κάτι πολύ
ξεχωριστό σαν των Χριστουγέννων το πνεύμα, σαν την αγάπη του Χριστού που Φως
φέρνει σε όλη τη Γη. Κάτι μου λέει, εδώ μες στην ψυχή, πως στο μικρό μας
σπιτικό, λάμψεις θα μπουν από τη γέννηση του μικρού Χριστού, που θα ζεστάνουν καρδιά
και νου…
Ισμήνη:
(προς
το κοινό και στη μία άκρη της σκηνής, κοιτάζοντας έξω από ένα «φανταστικό»
παράθυρο)
Άστρο
φωτεινό που ταξιδεύεις στον ουρανό. Κάνε αυτή μου η ευχή να ακουστεί και να βγει
αληθινή. Μαζί με τη γέννηση του μικρού Χριστού, που κάθε χρόνο φέρνεις σε όλους
μας πάνω στη Γη, ας ταξιδέψει η μικρή μου η φωνή στου κόσμου τα πέρατα. Χρήματα
δεν χρειαζόμαστε πολλά. Το ξέρουμε δα πολύ καλά, αυτά δεν φέρνουν ούτε ευτυχία,
ούτε χαρά… Μόνο να, κάτι να σκεπάσουμε την αγάπη,
να την τυλίξουμε στοργικά να μη χαθεί ποτέ από την καρδιά, για να μπορούμε κάθε
στιγμή και κάθε λεπτό να τη στείλουμε σε όσους μας είναι σημαντικοί σε αυτήν τη
ζωή.
[κάπου
πολύ μακριά, στον Γαλαξία της Αγάπης…]
Αστερούλης:
(6)
Τι
άκουσαν τα αυτάκια μου; Κάποιος με καλεί τη νύχτα τούτη την τόσο σπουδαία και
συμβολική. Τη νύχτα που γεννήθηκε ο μικρός μας ο Χριστός, το Φως της ελπίδας
και της αγάπης σε όλον τον πλανήτη να φέρει, τους άγριους να ημερέψει και τους
κακούς να γαληνέψει. Ξέρω ήδη πώς θα βοηθήσω. Ξέρω πού θα απευθυνθώ. Μόνο να,
χρειάζεται λίγο να βιαστώ. Θα τα καταφέρω. Είμαι σίγουρος. Γιατί η αγάπη, όταν
είναι αληθινή, τον δρόμο πάντα ξέρει να τον βρει…
Μουσική εισαγωγής:
(Carol of the bells)
2η σκηνή
Αφηγητής:
(7)
Με
τη θεσπέσια του βιολιού μελωδία, ας μεταφερθούμε τώρα σε ένα άλλο σπιτάκι
χαμηλό, χωμένο ανάμεσα σε χιονισμένες φυλλωσιές, με ομίχλη σκεπασμένο, μα με
πολλή πολλή αγάπη πλημμυρισμένο. Κοπέλα με καλοσύνη στην καρδιά, γλυκιά και
τρυφερή, εδώ κατοικεί.
Ψιλές
ψιλές βελονιές σε πολύχρωμο ύφασμα περνά και με χρώματα κεντά της αγάπης
ρουχαλάκια, ζεστά και πουπουλένια παπλωματάκια. Πουπουλένια το όνομά της, να
μοιάζει με την ευγενική και απαλή σαν πούπουλο ματιά της.
Πουπουλένια:
(8)
Το
σπίτι μου είναι φτωχικό και τα πλούτη τα περιφρονώ. Έχω καταλάβει, θαρρώ, πως
ένας είναι ο πλούτος ο μεγαλύτερος και ο πιο σημαντικός. Να δίνεις, να
μοιράζεσαι, να προσφέρεις, να κάνεις με την αγάπη και την προσφορά ανοιξιάτικη
λιακάδα το χιόνι και την παγωνιά. Αυτή τη χριστουγεννιάτικη βραδιά το πάπλωμά
μου θα βρει μια νέα αγκαλιά, να δώσει θαλπωρή και ζεστασιά.
[την
ίδια στιγμή ένας άπορος και άστεγος περνά κάτω από το παραθύρι της
Πουπουλένιας]
Φτωχός
(9)
Πουπουλένια
μας καλή και σε όλη την πολιτεία ξακουστή. Κάνει τόσο κρύο απόψε. Η δική σου η προσφορά
μοιάζει με όραμα τρελό, σαν κάτι που κατέβηκε από τον ουρανό κι όμως είναι κάτι
τόσο αληθινό. Τα χέρια σου, καλή μας κυρά, είναι μαγικά. Ρούχα ζεστά, παπλώματα
χρωματιστά πλέκουν για όλους εμάς που τα έχουμε τόση ανάγκη. Τι όμορφο, στ’ αληθινά,
να μπορούμε να διώχνουμε, έστω για λίγο, το γκρίζο της ανέχειας, το σταχτί της
εγκατάλειψης και το μαβί της μοναξιάς. Μα για πες μας, νεράιδες σε βοηθούν ή
έχεις τα μάτια της καρδιάς να σε στηρίζουν και κάθε μικρή σου βελονιά να
παρακολουθούν;
[ο
φτωχός παίρνει το πάπλωμα που του απλώνει η Πουπουλένια]
Πουπουλένια:
Πάρε
το πάπλωμα, καλέ μου συνταξιδιώτη της ζωής, και να θυμάσαι πάντα εκείνο το
σπουδαίο που είχε πει και ο Μικρός Πρίγκιπας «μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά,
την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια». Ευτυχισμένα Χριστούγεννα!
[ο
φτωχός αποχωρεί από τη σκηνή και εμφανίζεται ο Αστερούλης. Φαίνεται κουρασμένος
και ίσως λαχανιασμένος]
Αστερούλης:
Πουπουλένια,
εσύ είσαι;
Πουπουλένια:
Ναι,
εσύ ποιος είσαι; Και πώς ξέρεις το όνομά μου;
Αστερούλης:
Αστερούλη
με φωνάζουν και ήρθα από πολύ μακριά, από έναν Γαλαξία μακρινό, ψάχνοντας
κάποια σαν εσένα που να μπορεί να δώσει ευτυχία σε μια παιδική καρδιά. Στον
κόσμο είσαι ξακουστή για την ευγένεια της ψυχής, που χωρίς αντάλλαγμα ξέρει να
δίνει ζεστασιά, καταφύγιο και έναν ήλιο της αγάπης φωτεινό.
Πουπουλένια:
Σαν
να τα παραλές, γλυκέ μου Αστερούλη. Μόνο παπλώματα ράβω και κεντώ, δεν κάνω δα
και τίποτα σημαντικό. Να, για κάποιους που κρυώνουν και θέλουν να σκεπαστούν
και με μια όμορφη κουβέντα να γλυκαθούν. Μα τι μπορώ να κάνω εγώ για σένα; Αφού
κίνησες να’ρθείς από τόσο μακριά, δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις με χέρια
αδειανά.
Αφηγητής:
(10) (όση ώρα μιλάει ο αφηγητής, ο Αστερούλης σε παράλληλη δράση «μιμείται» τα
λόγια και τα συνοδεύει με κινήσεις)
Και
τότε ο Αστερούλης της εξηγεί για τη μικρή Ισμήνη, για το περιτύλιγμα που
χρειάζεται για να τυλίξει ένα κουτί. Τι κουτί; Ούτε κι εκείνος ξέρει. Μα σάμπως
έχει σημασία αυτό; Δεν κατάλαβε ακριβώς τι ήθελε να του πει η μικρή, γιατί δεν
είναι δα και τετραπέρατος εδώ (δείχνει
το μυαλό), αλλά είναι τετραπέρατος εδώ (δείχνει την καρδιά) και αυτό του
φτάνει. Ή μάλλον αυτό μας φτάνει.
Αφηγητής:
(11) (σε παράλληλη δράση με την Πουπουλένια, που μιμείται με κινήσεις τα λόγια
του)
Μπερδεμένη,
σκεφτική… Λογικό. Πώς να καταλάβει τι της ζητά ο
Αστερούλης; Πώς να σκεφτεί τρόπο να βοηθήσει; Ξόρκια μαγικά να κάνει δεν
μπορεί. Παπλώματα να φτιάχνει ξέρει και να κεντά, όχι περιτυλίγματα φανταχτερά.
Και
τότε… μια σκέψη καταπληκτική της έρχεται στον
νου.
Αφηγητής:
(12)
Θυμάται
τα λόγια που κάποτε, πολλά χρόνια έχουν περάσει τώρα πια, της είχε πει η
αγαπημένη της γιαγιά: «Όσα ο ένας δεν μπορεί, τα μπορούν όλοι μαζί, αρκεί
μόνο να πιστέψουν στης αγάπης τη μαγεία!». Και σήμερα εδώ μαζί μας έχουμε
πολλούς που είμαι σίγουρος πως πιστεύουν πως τα αδύνατα γίνονται δυνατά με μια
απλή «δοσολογία» (παίρνει ανάσα να ξεκινήσει, όταν τη διακόπτει μπαίνοντας στη
σκηνή η νεράιδα «Μαγεία»)
Νεράιδα
«Μαγεία»: (13)
Καλέ
περίμενε! Τι πήρες φόρα; Αυτά είναι τα δικά μου λόγια. Τσ…
τσ... τσ… τσ… τι να πω; Τους αφηγητές μερικές φορές
είναι γνωστό πως τους συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός ή ο οίστρος ο ποιητικός…
Λοιπόν, πού είχαμε μείνει; Α, ναι! Στη «δοσολογία»…
(προς
το κοινό και κάνοντας παράλληλα τις συνοδευτικές κινήσεις)
Δυο αγκαλιές,
τρία φιλιά, ένα χάδι στοργικό και ένα άγγιγμα στο μάγουλο τρυφερό. Αν το πούμε όλοι μαζί, το θαύμα των
Χριστουγέννων θα συμβεί… Τι λέτε κι εσείς; (τα λόγια τα λέει δύο
φορές και ζητάει από το κοινό να τα επαναλάβουν).
[στη
διάρκεια της μουσικής, δύο παιδιά μεταφέρουν ένα χρυσό περιτύλιγμα και το
δίνουν στον Αστερούλη]
Αφηγητής:
(14)
Μπρος
σε όλων τα έκπληκτα μάτια, η αγκαλιά του Αστερούλη γεμίζει με λάμψη από ένα
περιτύλιγμα χρυσό, που φως σκορπίζει, σχεδόν εκτυφλωτικό. Το κοιτάζει
ξαφνιασμένος αλλά και τόσο ενθουσιασμένος. Φτερά βάζει στα πόδια του και τρέχει
με όλη τη δύναμη της ψυχής του να προλάβει πριν ξημερώσει στην Ισμήνη να το
πάει. Τρέξε, καλέ μας Αστερούλη, μπες απ’ τη χαραμάδα που θα βρεις στο
παραθύρι, τρύπωσε στο μαξιλάρι, ρίξε μπόλικη χρυσόσκονη στου μικρού κοριτσιού
τα όνειρα και άφησε απαλά στο προσκεφάλι το όμορφο περιτύλιγμα.
Όλα
τα παιδιά μαζί:
Τρέξε,
Αστερούλη, τρέξε!
Μουσική γέφυρα:
(Last Christmas-instrumental)
3η σκηνή
(στη
σκηνή εμφανίζεται η μαμά, ο μπαμπάς, η Ιφιγένεια και η Ισμήνη, γύρω από το
γιορτινό τραπέζι, γύρω από το στολισμένο δέντρο ή γύρω από το αναμμένο τζάκι)
Αφηγητής:
(15)
Ξημέρωσε
η ευλογημένη των Χριστουγέννων μέρα. Στους δρόμους ακούγονται από παντού ευχές,
αντηχούν γέλια παιδικά στις γειτονιές, ενώ ευχάριστα γαργαλούν τη μύτη υπέροχες
μυρωδιές ευωδιαστές. Στο σπίτι της Ισμήνης η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή. Είναι τώρα
η ώρα η καλύτερη θαρρώ, που όλοι θα δώσουν και θα πάρουν δωράκια μικρά, συμβολικά…
σαν ανάμνηση του πιο μεγάλου δώρου που μας χάρισε ο Χριστός με τον ερχομό του
στη Γη: να μην ξεχνάμε να είμαστε καλόψυχοι και απέραντα δοτικοί.
Αφηγητής:
(16)
Και
επιτέλους έφτασε η μεγάλη στιγμή. Ένα μικρό κουτί τυλιγμένο σε περιτύλιγμα
χρυσαφί, εκεί δίπλα στη φάτνη του μικρού Χριστού… Σαν ψέματα τούς φαίνεται θαρρώ πως
κατάφεραν να τυλίξουν τόσο όμορφα τον μικρό τους θησαυρό. Κοιτάζονται με
ανυπομονησία και με λίγη αγωνία. Ποια να κάνει την αρχή; Είναι η στιγμή που ο
μπαμπάς τους σπάει τη σιωπή…
Μπαμπάς:
(17)
Τι
είναι αυτό; Ποιος το έβαλε εκεί; Δώρο; Για ποιον; Τι ύφος συνωμοτικό είναι
αυτό, γλυκά μου κοριτσάκια;
(στη
μαμά)
Τι
να ετοιμάζουν πάλι; Έχεις καμιά ιδέα; Για ελάτε και έχω αγωνία.
Ισμήνη
και Ιφιγένεια:
Ευτυχισμένα
Χριστούγεννα, μαμά και μπαμπά! Είστε για μας πολύτιμοι και τόσο σημαντικοί! Σας
ευχαριστούμε πολύ για όλα, για την αγάπη, το νιάσιμο, τη φροντίδα και την
ελπίδα που μας ομορφαίνει τη ζωή και δίνει νόημα στην κάθε μας στιγμή.
(δίνουν
το κουτί και εκείνοι αφαιρούν το περιτύλιγμα, ανοίγουν το κουτί και…)
[το κουτί είναι στην πραγματικότητα «άδειο» και το στρέφουν έτσι, ώστε να φανεί
στο κοινό].
Ισμήνη
και Ιφιγένεια:
Όχι,
όχι, δεν είναι άδειο, είναι γεμάτο. Γεμάτο μέχρι πάνω. Με όσα μόνο τα μάτια της
καρδιάς μπορούν να δουν: εκατομμύρια φιλιά, χιλιάδες «ευχαριστώ», εκατοντάδες
αγκαλιές, δεκάδες χάδια απαλά σαν όνειρα και νανουρίσματα μελωδικά.
Μπαμπάς
και μαμά:
Μα
φυσικά και είναι γεμάτο. Και τόσο υπέροχα βαρύ. Με το πιο γλυκά βαρύ φορτίο
όλου του κόσμου.
(αγκαλιάζονται)
Αφηγητής:
(18)
Πόσο
είναι στ’αλήθεια σπουδαίο να καταλαβαίνεις από τόσο νωρίς την πραγματική αξία
της ζωής: τον πλούτο και τον θησαυρό της Γης: όσα τα χρήματα αδυνατούν να
αγοράσουν και όσα τα βλέμματα αγάπης μπορούν να χωρέσουν και να αγκαλιάσουν. Κι
αν κάτι θέλει τούτη η ιστορία, είναι σε όλους σας να πει πως αξίζει για την
αγάπη να ζεις και την αληθινή αγάπη να ψάχνεις παντού να βρεις.
Όλοι
μαζί:
Καλά
και ευλογημένα Χριστούγεννα!
Τραγούδι λήξης:
(Το δώρο της αγάπης)
