ήτανε δεν ήτανε τέσσερα χρονώ.
Η μανούλα της την
ντύνει με καινούργια φορεσιά
και της δένει στη μεσούλα μια πανέμορφη ποδιά,
που είχε πάνω κεντημένα, Λουλούδια και Πουλιά
και γαϊτάνι γύρω- γύρω και στη μέση έναν
Ήλιο.
Το Χιόνι κι η Παγωνιά της Αννιώς το παράθυρο χτυπούν,
στέκονται και της μιλούν:
- Λύσε Αννιώ μας την ποδιά
να πετάξουν τα πουλιά
να μυρίσουν τα λουλούδια
να πει ο ήλιος όμορφα τραγούδια.
- Δε θα λύσω την
ποδιά μου, θα προσμένω με υπομονή
μέχρι η Άνοιξη να'ρθεί...
Για τα παιδιά όλου του κόσμου που φέρνουν την «ΑΝΟΙΞΗ» στις καρδιές κι στις ζωές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου