Συναισθηματική αγωγή, προσωπική και κοινωνική ανάπτυξη στο Νηπιαγωγείο

 

Το παραμύθι που ακολουθεί τονίζει τη σημασία της προσπάθειας και της επιμονής για όλα όσα θέλουμε να καταφέρουμε...

Τίτλος παραμυθιού: Θέλω να μάθω πώς να...... (αφήστε τη συνέχεια για το τέλος του παραμυθιού, μην αποκαλύψετε τον τίτλο από την αρχή)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό κορίτσι που το έλεγαν Λαμπρινή. Να την εδώ που κάθεται στα σκαλάκια του σπιτιού της σκεφτική και κάπως στενοχωρημένη.

Τι να έχει άραγε;

(Αφήνουμε τα παιδιά να εκφράσουν  υποθέσεις, πριν προχωρήσουμε στην επόμενη εικόνα)

Όχι, όχι, όχι... Δεν έχασε τη σφυρίχτρα της... Θέλει να μάθει να ΣΦΥΡΙΖΕΙ, όπως σφυρίζει η σφυρίχτρα, όπως σφυρίζει ο μπαμπάς...

Πάνω στην ώρα φτάνει ο μπαμπάς της μικρής Λαμπρινής, τη βλέπει σκεφτική και την ρωτά: "Τι έγινε καλή μου και φαίνεσαι τόσο προβληματισμένη; Μπορώ ίσως κάπου να βοηθήσω;" 

                                                                

- Να μάθω θέλω να σφυρίζω σαν και σένα, μα αλίμονο    αυτό μου φαίνεται "βουνό"!!

- Νομίζω, είσαι υπερβολική. Αν προσπαθήσεις τα μαγουλάκια να φουσκώσεις, τα χειλάκια να σουφρώσεις σε "Ο" μικρούτσικο και στρογγυλό, και τον αέρα προς τα έξω να φυσήξεις, ασφαλώς και θα είναι πιο απλό!

Δοκιμάζει η Λαμπρινή, μια φορά και δυο, μα δυστυχώς ήχος δεν βγαίνει! Ευτυχώς εκείνη τη στιμή φτάνει η γιαγιά της η καλή. Μήπως εκείνη κάτι άλλο να της προτείνει μπορεί;

"Τι έχεις, Λαμπρινή, και είσαι τόσο σκεφτική;" ρωτάει η γιαγιά την μικρή...
"Αχ, γιαγιά μου, εδώ και ώρα προσπαθώ να σφυρίξω, μα μου φαίνεται δύσκολο, αδύνατον σχεδόν. Μπορείς ίσως να μου δείξεις έναν τρόπο πιο απλό;"

(Δείχνουμε στα παιδιά την επόμενη εικόνα με την γιαγιά να προσπαθεί να σφυρίξει χρησιμοποιώντας τα δύο μικρά δάχτυλα των χεριών της, ενώ παράλληλα ζητάμε από τα παιδιά να περιγράψουν τι βλέπουν. Τι πιστεύουν ότι θα γίνει μετά; Θα τα καταφέρει τώρα η Λαμπρινή ή ο τρόπος αυτός είναι δύσκολος πολύ;) 

Ωχ! γιαγιά, μου πήρες τα αυτιά! Είναι πράγματι ΑΝΥΠΟΦΟΡΟ το σφύριγμα αυτό!  Εγώ προτιμώ το σφύριγμα το γλυκό, σαν κελαήδισμα μικρού πουλιού, σαν τιτίβισμα καναρινιού...

 

Λέω να πάω λίγο να ξεκουραστώ...να ηρεμήσω το μυαλό...

Σκεφτική, σκυθρωπή και κάπως "συννεφιασμένη" στο κρεβάτι της κάθεται η μικρή Λαμπρινή. Μα γιατί, γιατί, γιατί να μην μπορώ να σφυρίξω και εγώ; Μήπως να προσπαθήσω πιο πολύ; Μήπως να επιμείνω σε αυτό, μήπως να δείξω κι άλλη επιμονή; Εκείνη τη στιγμή μπαίνει ο μπαμπάς στο δωμάτιο, την Λαμπρινή βλέπει λυπημένη, υποψιάζεται τι έχει και σαν τις σκέψεις της να διαβάζει της λέει ήρεμα και καθησυχαστικά...

"Μόλις λιγάκι ξεκουραστείς, κάνε ακόμα μια προσπάθεια. Κάτω μην τα βάζεις! Δες το σαν παιχνίδι...σαν κάτι διασκεδαστικό....σαν κάτι συναρπαστικό, κι όχι σαν βάρος τρομερό..."

   

Δεν προλαβαίνει ο μπαμπάς τα λόγια του να τελειώσει και τότε συνέβη κάτι εξαιρετικό, σχεδόν ΜΑΓΙΚΟ! Η Λαμπρινή τα χειλάκια σουφρώνει σε "Ο" μικρούτσικο και στρογγυλό και τον αέρα δυνατά προς τα έξω φυσάει, φτιάχοντας μια μελωδία γλυκιά που επιτέλους την γεμίζει χαρά!

                                                                   Τα κατάφερα, τα κατάφερα, μπαμπά, και με γεμίζει αυτό χαρά. Θα κάνω όνειρα γλυκά και θα ονειρευτώ σφυρίχτρες, φυλλαράκια που θροΐζουν απαλά και πουλάκια που τιτιβίζουν στα κλαδιά! Καληνύχτα....