Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Νερού (22 Μαρτίου), προτείνεται ένα εικονογραφημένο παραμύθι για την εξοικονόμηση νερού και την προστασία του περιβάλλοντος.
Εμπνευσμένο από την ιστορία της Κόκκινης Κοτούλας.
Βρείτε το παραμύθι στον σύνδεσμο:
"Οι 4 φίλοι της βελανιδιάς"
https://drive.google.com/file/d/1w4u5n0xCRt9Iry2aZQBYmRR-5kCV4sbZ/view
Η βελανιδιά κούνησε τα κλαδιά της και τα λιγοστά φύλλα που
είχε, έπεσαν στο χώμα.
Ήταν
Νοέμβριος, ο τελευταίος μήνας του φθινοπώρου.
Η βελανιδιά είχε φυτρώσει στην πλαγιά ενός βουνού ανάμεσα σε
πέτρες και βράχια. Πιο μακριά υπήρχε ένα ολόκληρο δάσος από
βελανιδιές και πολλά άλλα δέντρα.Το δάσος όμως αυτό κάηκε
από μια μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε το περασμένο καλοκαίρι.
Η ίδια ούτε που κατάλαβε πώς γλίτωσε....
Η βελανιδιά διακόσια χρόνια σε κείνο το μέρος είχαν δει πολλά
τα μάτια της, και καλά και άσχημα: είχε δει να βλασταίνουν νέα
δέντρα και να μεγαλώνουν, πουλιά να κάθονται στα κλαδιά τους
και να χτίζουν φωλιές. Έβλεπε κάθε άνοιξη τα λουλούδια και
τους θάμνους να ανθίζουν, ζωάκια να σκαρφαλώνουν στους
κορμούς των δέντρων, να λιάζονται ή να παίζουν κρυφτό:
σκίουροι, ασβοί, χελώνες, αλεπούδες, σκαντζόχοιροι...
Το γέρικο δέντρο όμως είδε και ξυλοκόπους να πριονίζουν τους
κορμούς των δέντρων κι αυτά να πέφτουν κάτω άψυχα με ένα
βουητό σαν κλάμα.
Την ίδια δεν την πείραξαν ποτέ οι ξυλοκόποι, γιατί είχε μια
τεράστια τρύπα στον κορμό της και δεν τους ήταν
χρήσιμη. Έμεινε εκεί λοιπόν η Βελανιδιά για πάρα πολλά
χρόνια, τέτοιο κακό όμως πρώτη φορά έζησε.
-Θεέ μου, σκέφτηκε το δέντρο για ακόμη μια φορά εκείνο το
πρωινό του φθινοπώρου,τι καταστροφή είναι αυτή!!!!!
Κανένα από τα χρώματα που έχει ένα δάσος δεν υπήρχε, μόνο το μαύρο χρώμα κυριαρχούσε παντού.
Δεν ήταν μόνο η μοναξιά της που την τρόμαζε, ήταν και η
ανησυχία της για τα ζωάκια που ζούσαν σ’ αυτό το δάσος.
Μετά από αυτό το μεγάλο κακό της πυρκαγιάς δεν τα είχε
ξαναδεί...
Ξαφνικά ένα θρόισμα ακούστηκε, η Βελανιδιά ξαφνιασμένη
κοίταξε γύρω της.
-Δεν το πιστεύω!!!Τσίκλη, εσύ είσαι; Πόσο χαίρομαι που σε βλέπω μετά από τόσο καιρό!
Ο Τσίκλης ήταν ένας δρυοκολάπτης και ήταν από παλιά
τακτικός επισκέπτης της βελανιδιάς.Έμπαινε στη μεγάλη τρύπα
που είχε στον κορμό της και έτρωγε τα μυρμήγκια και τις
κάμπιες που έβρισκε εκεί.
-Κι εγώ χαίρομαι που σε βλέπω ξανά, είπε το
πουλί. Τρομοκρατήθηκα και έφυγα μακριά όπως κι όλα τα ζώα
του δάσους.
-Πες μου, ρώτησε η Βελανιδιά με αγωνία, πού είναι οι υπόλοιποι;
Πού βρίσκονται;
-Φύγαμε όλοι μακριά για να γλιτώσουμε, τώρα όμως που
πλησιάζει ο χειμώνας, πού θα πάνε τα ζωάκια για να
κοιμηθούν; Πού θα βρουν μέρος για να προστατευθούν από το
κρύο και το χιόνι;
-Μη λυγίζεις και μην απελπίζεσαι, είπε το δέντρο, έλα όσο είναι
ακόμη νωρίς πριν πιάσει το πολύ κρύο μπες μέσα στην τρύπα
στον κορμό μου, όπως έκανες παλιά, και σκάψε βαθιά με την
μύτη σου για να μπουν μέσα οι φίλοι μας να σωθούν.
Ο Τσίκλης ενθουσιάστηκε με την ιδέα και έπιασε αμέσως
δουλειά. Ήταν πολύ κοπιαστικό για το μικρό πουλί, αλλά όσο
σκεφτόταν ότι έτσι θα σωθούν οι φίλοι του από τον βαρύ
χειμώνα, δε δίστασε λεπτό.
Μετά από αρκετές μέρες σκληρής εργασίας, ο Τσίκλης είπε στη
Βελανιδιά:
-Νομίζω ότι
τα κατάφερα, θα πάω να βρω τους φίλους μας.
-Θα σε περιμένω με αγωνία, φώναξε η Βελανιδιά, καθώς έβλεπε
τον Τσίκλη να χάνεται
πετώντας στον ορίζοντα.
Μετά από λίγες μέρες η Βελανιδιά είδε από μακριά να
καταφτάνουν τα αγαπημένα της ζωάκια.
Έτσι η μεγάλη τρύπα στον κορμό της έγινε μια μεγάλη
ΑΓΚΑΛΙΑ όπου οι φίλοι της θα περνούσαν προστατευμένοι τον
χειμώνα...
ΤΕΛΟΣ
Ένα παραμύθι της Γιάννας Μαγαλιού,
την οποία ευχαριστώ θερμά για την εμπιστοσύνη.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ
ΠΕΥΚΟΥ
-Μα πού με πάτε,αφήστε με! ακούστηκε μια φωνούλα τσιριχτή,γεμάτη αγωνία.
Οι δύο άνθρωποι όμως δεν άκουσαν τίποτα, γιατί μιλούσαν
μεταξύ τους.
-Εγώ λέω να το φυτέψουμε εδώ στην αυλή του σχολείου, είπε ο ένας.
-Ναι, καλή ιδέα, είπε ο άλλος.Έτσι κι αλλιώς καταδικασμένο
ήταν εκεί που το βρήκαμε ανάμεσα σε δύο τσιμεντένιους τοίχους. Πώς κατόρθωσε κι
φύτρωσε εκεί ένα πεύκο;
Οι δύο άνθρωποι άνοιξαν την μεγάλη καγκελόπορτα του
σχολείου, μπήκαν στην αυλή κι άρχισαν να σκάβουν! Ο ένας από αυτούς έσκυψε κι
έπιασε το αδύναμο φυτό.
Το μικρό πεύκο ανατρίχιασε από τον φόβο!
-Θεούλη μου, τι άλλο θα πάθω ακόμα; Δε φτάνει που με ξερίζωσαν;
Ακόμα πονάω από το τράβηγμα.
Οι άνθρωποι έβαλαν το μικρό φυτό μέσα σε μια
λακκούβα, σκέπασαν τις ρίζες του με χώμα κι έριξαν γύρω του μπόλικο νερό.
-Ό,τι είναι γραφτό του, είπε ο ένας άνθρωπος, θέλει ζήσει,
θέλει ξεραθεί κι έφυγαν.....
Το πεύκο, όταν έμεινε
μόνο του, τέντωσε τα μικρά κλαδιά του κι κοίταξε τριγύρω.
Πέρα στην άλλη άκρη τής αυλής είδε ότι υπήρχε ένα μεγάλο δέντρο πράσινο κι
φουντωτό.
-Έεεε! φώναξε όσο
μπορούσε πιο δυνατά, όμως το δέντρο δε φάνηκε να άκουσε τη λεπτή φωνούλα.
-Πωπώ! Τι μοναξιά, μονολόγησε.
Δεν ήξερε πόσες μέρες πέρασαν από τότε που το φύτεψαν
εκεί. Κάθε πρωί καλημέριζε τον ήλιο κι εκείνος το χάιδευε με τις ακτίνες του κι
του έλεγε:
-Καλημέρα, μικρό πεύκο. Kαι περνούσαν οι μέρες......
Ώσπου μια μέρα φασαρία μεγάλη ακούστηκε, γέλια,
τρεχαλητά. Ένα τσούρμο από παιδιά ξεχύθηκε στην αυλή του σχολείου. Ακούστηκε τότε
μια φωνή.
-Ελάτε μη τρέχετε,μπείτε σε μια σειρά και περάστε στην τάξη
σας! Έπειτα έγινε ησυχία...
-Ω αλήθεια!!! Τι υπέροχο! Θα έχω συντροφιά, είπε το δεντράκι.
Πραγματικά κάθε μέρα τα παιδιά έτρεχαν κι έπαιζαν στην αυλή.
-Προσέξτε θα με πατήσετε, τσίριζε κάθε φορά το δεντράκι,
όταν τα παιδιά το πλησίαζαν επικίνδυνα. Κάποια μέρα ένας μικρούλης έσκυψε από
πάνω του.
-Τι είσαι εσύ; είπε το παιδί.
-Είμαι ένα πεύκο, δε βλέπεις; Και κούνησε τα λιγοστά
φυλλαράκια του που έμοιαζαν με βελόνες. Ο μικρός έσκυψε, το ακούμπησε λίγο κι
έφυγε.
-Αχ, τι ζεστασιά ήταν αυτή που ένιωσα, είπε το πεύκο. Κι ο
καιρός περνούσε....πότε κρύο, πότε ζέστη.
Το πεύκο έβλεπε το άλλο δέντρο που ήταν στην αυλή να
αλλάζει. Πότε γέμιζε λουλούδια, πότε έβγαζε καταπράσινα φύλλα, μερικές φορές
μάλιστα ήταν γεμάτο από ολοστρόγγυλους, κόκκινους καρπούς κι άλλοτε τα φύλλα
του κιτρίνιζαν,έ πεφταν στο χώμα κι αυτό έμενε γυμνό μόνο με τα κλαδιά του.
-Πόσο θα ήθελα να αλλάζει κι μένα η φορεσιά μου, παραπονέθηκε
στον ήλιο .
-Δε γίνεται εσύ είσαι ένα πεύκο, δεν είσαι σαν τη βυσσινιά
που είναι απέναντι στην αυλή.
Ο καιρός περνούσε...
Το δέντρο μεγάλωνε, όλο μεγάλωνε και χαιρόταν με τις φωνές κι τα γέλια των παιδιών, δεν ένιωθε πια μοναξιά!
-Ε, παιδιά ελάτε να δείτε! Το πεύκο μας έβγαλε το πρώτο του
κουκουνάρι! Έτρεξαν όλα να δουν το δεντράκι, κι αυτό πάλι τεντώθηκε περήφανο
και δυνατό.
Έστηναν χορό τα
παιδιά γύρω από το πεύκο, του μιλούσαν, όταν χιόνιζε μάλιστα, κρεμούσαν μπάλες
στα κλαδιά του και στην κορυφή του έβαζαν ένα αστέρι σαν αυτά που έβγαιναν το βράδυ στον
ουρανό.
-Τι ωραία που περνάω, σκεφτόταν.
Ο αέρας περνούσε ανάμεσα στα κλαδιά του και σφύριζε:
-Τυχερό που είσαι, τα παιδιά σ’αγαπούν!
-Μα κι εγώ τ’αγαπώ απαντούσε, κι όλο μεγάλωνε...
Στα διαλείμματα τα παιδιά κάθονταν στον ίσκιο του πεύκου να
ξεϊδρώσουν από το κυνηγητό, ξάπλωναν στις ρίζες του, αγκάλιαζαν τον κορμό του.
-Θεέ μου, τι ζεστασιά είναι αυτή, σκεφτόταν, και κουνούσε τα
μεγάλα πια κλαδιά του με χαρά.
Μόνο το καλοκαίρι ένιωθε μοναξιά, γιατί τα παιδιά έλειπαν από
το σχολείο. Τότε στο πεύκο κρατούσαν συντροφιά οι δεκαοχτούρες που είχαν χτίσει
φωλιές πάνω στα κλαδιά του και μια κουκουβάγια που πάντα το παρηγορούσε.
-Μη στενοχωριέσαι, θα έρθει το φθινόπωρο κι θα επιστρέψουν τα παιδιά. Κι έτσι
γινόταν...
Περνούσαν τα χρόνια... πότε ζέστη, πότε χιόνια...
Η μεγάλη πόρτα του σχολείου άνοιξε.
-Α, σκέφτηκε το πεύκο, πέρασε το καλοκαίρι, ήρθαν τα
παιδιά!!!Τίναξε τις καφέ βελόνες του να πέσουν στο χώμα για να φαίνεται όμορφο,δυνατό. Μα τι θόρυβος είναι αυτός, δεν ακούω γέλια ούτε τρεξίματα, αναρωτήθηκε.
-Ελάτε από δω, δέστε τον κορμό με το σχοινί και τραβήξτε να
το ξεριζώσουμε. Έχει γεράσει αυτό το
πεύκο κι έγειρε κιόλας.Είναι επικίνδυνο για τα παιδιά.
-Τι κάνετε; Σταματήστε! τσίριξε το δέντρο, όπως είχε τσιρίξει
πολλά- πολλά χρόνια πριν.
-Εγώ επικίνδυνο για τα παιδιά; Εγώ τα λατρεύω κι αυτά με
αγαπούν!
Κανένας όμως δεν το άκουσε......
Το τράβηξαν με δύναμη.Το πεύκο πόνεσε, όταν οι ρίζες του
βγήκαν από το χώμα.Ύστερα πήραν και πριόνιζαν τα κλαδιά του.
-Ελάτε να φορτώσουμε το δέντρο στο φορτηγό είναι τεράστιο
κάπου θα χρησιμεύσει, είπε κάποιος.
Το πεύκο βρέθηκε από την αυλή του σχολείου στο εργαστήρι
ενός μαραγκού.
- Γερό ξύλο, είπε ο μάστορας, σίγουρα ό,τι φτιάξουμε με αυτό
θα μείνει για καιρό...Έπειτα έπιασαν δουλειά. Το έκοβαν, το πλάνιζαν,το
κάρφωναν...
-Σκούπισε το ρετσίνι από αυτό το κομμάτι, είπε ο μαραγκός στον βοηθό του.
-Δεν είναι ρετσίνι, φώναξε το πεύκο με απελπισία, είναι τα
δάκρυα μου!
Το δέντρο δεν ήξερε πόσο καιρό έμεινε σε κείνο το εργαστήριο
κι ούτε κατάλαβε πότε βρέθηκε πάλι πάνω σε ένα φορτηγό.
-Από δω, από δω, ακούστηκε μία φωνή, αφήστε το μέσα στην τάξη
κι εσείς παιδιά μπείτε σε μια σειρά και περάστε μέσα.
-Το πεύκο σαν να ξύπνησε από λήθαργο, αναρίγησε.
-Τι έγινε; Πού βρίσκομαι ;
-Ωραία παιδιά, ελπίζω να σας αρέσει η νέα μας βιβλιοθήκη,
βοηθήστε τώρα να τοποθετήσουμε τα βιβλία μας.
Ω! Πόσα χεράκια το άγγιζαν καθώς έβαζαν τα βιβλία πάνω
του. Τι ζεστασιά! Το πεύκο προσπάθησε να αγκαλιάσει τα παιδιά με τα κλαδιά του,
μα δεν είχε πια...
Ένας μικρούλης πάτησε
στο πρώτο ράφι με το ποδαράκι του για να αφήσει πιο ψηλά ένα βιβλίο.
-Κυρία, εδώ έχει λίγο ρετσίνι...
-Μάλλον η βιβλιοθήκη έγινε από κάποιο πεύκο, είπε η δασκάλα.
-Δεν είναι ρετσίνι, είναι τα δάκρυα μου από χαρά που είμαι
ξανά με τα αγαπημένα μου παιδιά, είπε το δέντρο, αλλά κανείς δε το άκουσε...
