Η κρουαζιέρα των θεών του Ολύμπου
Διασκευή της Σοφίας Αρμάου
(συνολική διάρκεια: περίπου 30 λεπτά)
Μερικά σημεία στην απομαγνητοφώνηση που δεν ακούγονται καθαρά έχουν σημειωθεί με (...).
Ωστόσο, δεν επηρεάζουν τη ροή του κειμένου.
Οι θεοί του Ολύμπου ύστερα από παραμονή 20 αιώνων στον Όλυμπο αποφασίζουν να επισκεφτούν τους ανθρώπους.
Η εξέλιξη όμως είναι τέτοια που οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνεννοηθούν με τους θεούς. Τους θεωρούν τρελούς, τους κλείνουν στο τρελοκομείο. Μέσα από τον διάλογο θεών-θνητών καυτηριάζονται τα στραβά και ανάποδα της εξέλιξης...
Κυρίες και κύριοι, καλησπέρα σας.
Βρισκόμαστε στον Όλυμπο, το πιο ψηλό βουνό της Ελλάδας. Και όχι μόνο. Εκεί, στην ψηλότερη κορυφή, βρίσκεται η πολυτελής κατοικία, ποιων άλλων; Των θεών του Ολύμπου φυσικά. Θεϊκός οίκος, όπως λέγεται. Μαντρωμένος γύρω γύρω καλά, προφυλάσσεται από τη Θεϊκιούριτυ, για να μην μπορεί να πλησιάσει κανένας κι έτσι είναι απομονωμένος από τον άλλο κόσμο.
Αυτό έκανε την Ήρα, τη γυναίκα του μεγαλόθεου Δία, να γκρινιάζει συνέχει. Ήθελε να βγει λίγο παραέξω, να ξεσκάσει, να δει πώς ζει ο άλλος κόσμος. Δεν ήταν κατάσταση αυτή, όλη τη μέρα με τους γορίλες στην απομόνωση. Τι έφταιγε αυτή, αν γεννήθηκε θεά; Αυτά έλεγε και τα ξαναέλεγε όλη τη μέρα και όλη τη νύχτα στον άντρα της τον Δία. Και όπως είναι γνωστό, άμα θέλει κάτι μια γυναίκα, με το "μπούρου μπούρου" το πετυχαίνει.
Καλόβολος όμως ήταν ο Δίας. Της ανέθεσε την ευθύνη του ταξιδιού και αυτή δεν έχασε καθόλου χρόνο.
Τραγούδι:
Θα πάρω 12 θεούς, 12 θεούς, να πάω στην Αθήνα
Να δω πώς ζούνε οι θνητοί, μάτια μου, να τα περάσω φίνα.
Στις 6 κάθε πρωινό στους δρόμους θα γυρνάμε
και μέχρι να'ρθει δειλινό μακριά από τον ουρανό,
σεργιάνι θα γλεντάμε (δις).
Ετοίμασαν λοιπόν τις βαλίτσες και αποφάσισαν για πρώτη φορά στη ζωή τους να ανοίξουν τις πόρτες του θεϊκού οίκου και να βγουν έξω. Εκεί θα τους περίμενε να τους μεταφέρει στην Αθήνα ένα περίεργο πράγμα. Πάνε πια οι εποχές που ο κόσμος κυκλοφορούσε με άλογα και κενταύρους. Τώρα σε παίρνει αυτό το περίεργο πράγμα και σε πηγαίνει όπου θες, στην ξηρά, στον αέρα και στη θάλασσα.
Άλλα πράγματα περπατάνε στον δρόμο, πάνε σε καρούλια, βγάζοντας από πίσω τους βρομισμένο αέρα. Άλλα πετούν στον αέρα βγάζοντας από πάνω τους τον βρομισμένο αέρα και άλλα πετούν στον αέρα και σε ξεκουφαίνουν. Αυτά και αν βγάζουν βρομισμένο αέρα! Τον σπρώχνουν κιόλας για να φύγουν αυτά μπροστά. Σε ένα από αυτά τέλος πάντων τα περίεργα πράγματα μπήκαν και οι 12 θεοί μαζί με τον Δία που κάθισε μπροστά μπροστά για να κάνει την ξενάγηση. Εκείνος, σαν μεγαλοθεός που ήταν, είχε ταξιδέψει πριν δυόμιση χιλιάδες χρόνια ξανά στην Αθήνα. Του άρεσαν πολύ οι στύλοι του Ολυμπίου Διός, δηλαδή οι δικοί του, και ο Παρθενώνας. Ευκαιρία λοιπόν να τα ξαναδεί. Το περίεργο πράγμα ξεκινά. Πάμε.
Τραγούδι: (οι στίχοι δεν ακούγονται καθαρά)
Δίας: Φτάσαμε! Κατεβείτε!
Ήρα: Τι είναι αυτό; Αεροδρόμιο ή λιμάνι;
Δίας: Δρόμος είναι, αλλά έβρεξε.
Ήρα: Και τι περιμένουμε τώρα;
Δίας: Τις βαλίτσες σου. Να τες.
Ήρα: Να βάλουμε και στον Όλυμπο ένα τέτοιο για τις βαλίτσες, είναι βολικό.
Δίας: Γιατί; Για να γυρνάμε τις βαλίτσες γύρω από τον θεϊκό οίκο μέχρι να ζαλιστούν;
Ήρα: Πάντως, είναι πρωτότυπο.
Δίας (προς τους υπόλοιπους θεούς)
Είστε όλοι έτοιμοι;
Θεοί (όλοι μαζί): Ναι!!
Δίας: Εντάξει, προχωράμε τότε προς το ξενοδοχείο Olympic Palace και από εκεί θα ετοιμάσουμε την εξόρμησή μας. Πάμε.
Αφού πήγαν στο ξενοδοχείο τους οι θεοί μας και ξεκουράστηκαν, αποφάσισαν για το τι θα επισκεφτεί ο καθένας.
Πρώτος και καλύτερος ο Ερμής, ταχυδρόμος και θεός του εμπορίου.
1ος διάλογος:
-Τι κουβαλάτε, κύριε, και είναι τόσο βαρύ;
-Τις συντάξεις (του ΙΚΑ)
-Συντάξεις; Τι είναι συντάξεις;
-Κάθεσαι, πληρώνεσαι, κάθεσαι, πληρώνεσαι.
-Όλο κάθεσαι και πληρώνεσαι;
-Ναι.
-Και πότε τρως;
-Άμα μαζευτούν πολλά...
-Α, έτσι ε;
-Έτσι.
-Εσύ τι δουλειά κάνεις;
-Αγγελιαφόρος είμαι.
-Αγγελιαφόρος; Από δω είσαι;
-Όχι, από τον Όλυμπο. Είμαι θεός, θεός αγγελιαφόρος.
-Μπα, και πώς σε λένε;
-Ερμή, ο θεός των αγγελιών.
-Έχεις και κόρες;
-Όχι.
-Όχι; Και τότε πώς βγήκαν οι μικρές αγγελίες;
-Ποιες;
-Εντάξει. Προχώρα ευθεία και στα δεύτερα φανάρια θα το βρεις.
-Ποιο;
-Το ψυχιατρείο.
-Τι να'ναι άραγε το ψυχιατρείο; Ας πάω να ρίξω μια ματιά. Δεν χάνω και τίποτα.
2ος διάλογος:
-Τι είναι αυτό που τραβάτε;
-Θερμοκήπιο.
-Τι είναι το θερμοκήπιο;
-Είναι εκεί που μεγαλώνουν οι χειμωνιάτικες ντομάτες.
-Χειμωνιάτικες ντομάτες; Πρώτη φορά το ακούω.
-Γιατί; Εσύ στη λαϊκή τι αγοράζεις; Μόνο σώβρακα;
-Ποια λαϊκή;
-Σαν πολύ δεν μεγαλοπιάνεσαι; Από πού'σαι κυρά μου;
-Από τον Όλυμπο.
-Εσείς τι τρώτε εκεί; Μόνο κρέας;
-Νέκταρ και αμβροσία.
-Μπαρδόν;
-Είμαι η θεά της γεωργίας, η θεά Δήμητρα.
-Χαίρω πολύ, Άι-Γιώργης.
-Καλά, δεν με πιστεύεις; Είμαι η θεά των αγροτών.
-Να δούμε τι θα πει και ο γιατρός και τα ξαναλέμε.
-Μα πού με πας;
-Έλα και θα δεις, η επιστήμη σήμερα κάνει θαύματα.
3ος διάλογος:
-Θνητέ! Ε, θνητέ!
-Έλα πες το.
-Γιατί κλείνεις τα αυτιά σου;
-Γιατί ακούω μουσική.
-Περίεργο, εγώ όταν τα βουλώνω δεν ακούω.
-Σου έχουν χαλάσει τα ακουστικά.
-Τα ποια;
-Τα ακουστικά! Μήπως είσαι κουφός;
-Όχι, είμαι θεός.
-Πώς;
-Αυτό που άκουσες. Είμαι ο θεός Απόλλων, ο θεός της μουσικής.
-Και πού τραγουδάς τα βράδια;
-Στον Όλυμπο.
-Α, έτσι. Στην παραλία είναι αυτό;
-Όχι, στο βουνό. Μπα, και πόσο πάει εκεί το ποτό;
-Έχουμε σε δύο τύπους, αμβροσία και νέκταρ.
-Ποιο από τα δύο είναι το ροζέ;
-Δεν σε καταλαβαίνω.
-Παράξενο μαγαζί...
-Μα δεν είναι μαγαζί, είναι θεϊκός οίκος.
-Δεν μου λες; Αυτά περί θεού σοβαρά τα έλεγες;
-Μα τον Δία!
-Κρίμα, και είσαι ωραίο παλικάρι. Έλα μαζί μου.
-Πού θα πάμε;
-Έλα και θα δεις, θα σε πάω εγώ σε ένα μαγαζί πολύ πρωτότυπο. Όλοι άσπρα φοράνε εκεί μέσα.
4ος διάλογος:
-Ρίξε. 3 μοίρες δεξιότερα. Μπράβο! Τους φάγαμε. Τους φάγαμε.
-Συγγνώμη που διακόπτω από το φαγητό.
-Δεν τρώμε κύριε, πολεμάμε.
-Πολεμάτε; Μόνος σας;
-Όχι. (...)
-Τότε οι άντρες σας πού είναι;
-Ποιοι άντρες;
-Αυτοί που πολεμάνε.
-Α, αυτοί έχουν πάρει άδεια. Αφού τις βόμβες τις ρίχνει το μηχάνημα.
-Συγγνώμη, να κάνω μια κουτή ερώτηση;
-Και αυτές που ρωτήσατε μέχρι τώρα τι ήτανε;
-Με τις βόμβες που ρίχνει το μηχάνημα, σκοτώνονται και άνθρωποι ή έχουν πάρει και αυτοί άδεια και έβαλαν μηχανήματα για να τους σκοτώνουν.
-Από πού κατάγεστε;
-Από τον Όλυμπο, είμαι ο θεός Άρης, ο θεός του πολέμου. Γι'αυτό και ρωτάω τόσες πολλές λεπτομέρειες.
-Α, ξέρεις πού να πας για να βρεις λεπτομέρειες;
-Πού;
-Εκεί!
-Φεύγω.
5ος διάλογος:
-12 νεκρούς σε τροχαίο, (...), 124 σε αεροπορικό δυστύχημα, 32 από εκτροχιασμό τρένου.
-Συγγνώμη, βρέθηκαν λέει τρόποι για να πεθαίνουν οι θνητοί;
-Όχι, είναι οι παλιοί, κλασικοί και σίγουροι.
-Άκουσα νεκροί από τροχαίο. Μου το εξηγείτε, παρακαλώ;
-Ευχαρίστως, ο ένας μεθυσμένος, ο άλλος νυσταγμένος...
-Λοιπόν;
-Ε, τι λοιπόν, πάπαλα..
-Δηλαδή μεθυσμένος, νυσταγμένος, πάπαλα, με μια λέξη το λέμε "τροχαίο";
-Καλά, μας δουλεύεις τώρα; Κατ'αρχήν, ποιος είσαι και από πού είσαι;
-Είμαι ο θεός Πλούτων, το χαϊδευτικό μου είναι Άδης και είμαι ο θεός των πεθαμένων.
-Δε μου λες, σ'έχει κοιτάξει γιατρός;
-Ο Ασκληπιός μια φορά.
-Έπρεπε να σε παρακολουθεί συνέχεια.
-Μπα, ίσα ίσα με βρήκε υγιέστατο, μου λέει "εσύ όλους θα τους θάψεις".
-Ωραία, τότε τράβα την ανηφόρα και στο τέλος θα βρεις μια ταμπέλα που θα γράφει "Δαφνί". Πες τους ποιος είσαι και άσε την απόφαση στον θεό.
-Τον Δία.
-Καλά, καλά, ό,τι πεις εσύ. Άντε, τρέχα.
-Τρέχω.
6ος διάλογος:
-Συγγνώμη, τι είναι αυτό που κάνει "μπαμ";
-Ποια είσαι εσύ, κυρά μου; Τι γυρεύεις εδώ τέτοια ώρα;
-Ήρθα να δω πώς κυνηγάτε.
-Έλα... Είδες πόσα σκότωσα;
-Θα τα φάτε όλα αυτά;
-Μπα... από χόμπι τα κυνηγάμε.
-Από τι;
-Από χόμπι.
-Είναι μακριά αυτό;
-Ποιο;
-Το χόμπι.
-Άιντε, άιντε... Τα κυνηγάμε για την πλάκα μας... για καλαμπούρι. Δεν τα τρώμε. Τα πετάμε.
-Α, τότε γιατί τα σκοτώνετε;
-Από πού σε φέραν εσένα, κυρά μου;
-Από τον Όλυμπο.
-Α, εκεί δεν κυνηγάτε;
-Κυνηγάμε, αλλά μόνο όσα είναι να φάμε, γιατί αν κάνουμε αυτό που κάνετε εσείς και σκοτώνουμε τα ζωντανά χωρίς λόγο, κάποια μέρα δεν θα έχουμε να φάμε...
-Οικολόγα είσαι;
-Όχι, είμαι η Άρτεμις, η θεά του κυνηγιού.
-Αμ, πες στο μου τόση ώρα και σε έχω πάρει στα σοβαρά.
-Λοιπόν, προχώρα ευθεία και στο μεγάλο άσπρο κτίριο πες τους ποια είσαι και αυτοί θα σου πουν καλύτερα.
-Από δω;
-Ναι, από κει. Άιντε, γρήγορα.
7ος διάλογος:
-Καλέ, ντύσου θα σε δει κανένας άντρας.
-Μα γι'αυτό γδύθηκα.
-Αυτά τώρα που λες είναι αστεία;
-Όχι, καλλιστεία.
-Καλλιστεία; Τι θα πει "καλλιστεία";
-Συγγνώμη, είσαι αλλοδαπή;
-Όχι, είμαι θεά, η θεά της ομορφιάς και του έρωτα.
-Καλά, είσαι και μεγάλο ψώνιο.
-Τι εννοείς;
-Αφού εγώ πήρα τον τίτλο. Εσύ πού ήσουνα; Και κατ'αρχήν τι νούμερο είχες; Και πότε πρόλαβες και ντύθηκες;
-Δεν σε καταλαβαίνω. Εγώ είμαι η θεά Αφροδίτη.
-Αν εννοείς ότι με αυτά και μ'αυτά θα σε πάρουν να λες τον καιρό, γελάστηκες.
-Έχω κατέβει από τον Όλυμπο μαζί με τον Δία και τους άλλους θεούς.
-Α, τώρα θυμήθηκα. Ξέρεις πού μου είπαν ότι θα βρεις του άλλους θεούς;
-Πού;
-Έλα να σου δείξω. Τον βλέπεις εκείνον εκεί με την περικεφαλαία; Εκεί πέρα είναι όλοι και σε περιμένουν. Άντε, τρέχα.
-Τρέχω.
8ος διάλογος:
-(μεθυσμένος) Η ζωή είναι ωραία, χικ!
-Μπράβο, παιδί μου, κρασάκι βλέπω.
-Μάλλον δεν βλέπεις καλά.
-Γιατί;
-Χικ! Ουισκάκι είναι.
-Τι είναι το ουισκάκι;
-Χικ! Καλά εγώ πίνω, εσύ μέθυσες;
-(...) Ναι, καλά, εγώ ξέρω με τι μέθυσες;
-Με τι;
-Μα με κρασί φυσικά.
-Εγώ φτιάχνω κεφάλι μόνο με ουίσκι.
-Τι φτιάχνεις;
-Κεφάλι. Μα ποιος είσαι;
-Είμαι ο θεός του κρασιού, Διόνυσος.
-Παρακαλώ, παραήπια φαίνεται...
-Έχω έρθει από τον Όλυμπο.
-Και εγώ από την Καλαμάτα.
-Εγώ κατοικώ μαζί με άλλους 12 θεούς.
-Εγώ θα σου πω να πας κάπου που θα βρεις πολλούς πολλούς θεούς, όσους θέλεις.
-Υπάρχουν κι άλλοι.
-Αμέ. Κοίτα εκεί. Βλέπεις;
-Ποια; Τα κάγκελα;
-Ακριβώς. Πήγαινε εκεί και πες ότι είσαι από μένα. Θα σε εξυπηρετήσουν. Τρέχα.
-Είμαι περίεργος. Πάω να δω.
9ος διάλογος:
-Σιγά καλέ θα πέσεις.
-(...)
-Τι είναι αυτό; Τετράγωνη παντόφλα;
-Σιγά μην είναι και στρογγυλό τούβλο. Κομπιούτερ είναι.
-Και τι κάνει το κομπιούτερ;
-Σκέφτεται αντί για μένα.
-Σκέφτεται αντί για σένα;
-Ναι, δεν έχει ξαναδεί κομπιούτερ;
-Όχι.
-Από πού σε'φεραν εσένα;
-Από τον Όλυμπο.
-Πάντως, έχουν δίκιο που λένε ότι η επαρχία είναι υποβαθμισμένη. Λοιπόν, άκου. Αυτό εδώ που βλέπεις έχει μυαλό, πολύ μυαλό.
-Πω, πω! Και σκέφτεται;
-Καλύτερα από μένα και από σένα.
-Και από μένα;
-Ιδίως από σένα.
-Μα εγώ είμαι η θεά της σοφίας.
-Τώρα μιλάμε σοβαρά, δεν παίζουμε. Λοιπόν, άκου, άμα έχεις στην τσέπη σου ένα τέτοιο, δεν χρειάζεται μυαλό.
-Και το μυαλό τι το κάνουμε;
-Το μαθαίνουμε να πατάει τα κουμπάκια.
-Άρα χρειάζεται και το μυαλό.
-Ναι, αλλά λίγο.
-Κι όταν πατήσουμε τα κουμπάκια;
-Τότε θα πρέπει να ξέρεις να διαβάζει το αποτέλεσμα.
-Άρα χρειάζεται και εδώ το μυαλό.
-Φυσικά, αλλά λίγο.
-Και τα κουμπάκια τα πατάμε στην τύχη;
-Όχι, βέβαια, πρέπει να ξέρεις.
-Άρα, χρειάζεται και εδώ το μυαλό.
-Ναι, αλλά λίγο.
-Φέρ'το.
-Στάσου, πού το πας; Αφού δεν ξέρεις να το χειριστείς. Σταμάτα γρήγορα.
-Ξέρεις ποια είμαι εγώ;
-Μου' πες. Μια θεά από τον Όλυμπο.
-Είμαι η θεά Αθηνά, η θεά της σοφίας και του μυαλού. (...)
-Α, κι εγώ σε παίρνω στα σοβαρά τόση ώρα...
-Και καλά έκανες.
-(...) Θες να σου πω ένα μέρος που πηγαίνουν όλα τα έξυπνα μυαλά;
-Φυσικά και θέλω.
-Βλέπεις εκείνα τα άσπρα τα κάγκελα;
-Εκεί που κρέμονται κάποιοι άνθρωποι;
-Πήγαινε και πες "θέλω να δω όσους έχουν πολύ δυνατό μυαλό" (...). Θα καταλάβουν.
-Ευχαριστώ πολύ.
-Ουφ! Δύσκολη περίπτωση.
10ος διάλογος:
Ήρα:
Δεν είναι κατάσταση αυτή. Τον ψάχνω τόσες ώρες. Μέσα σε ξένο μέρος, πού να πήγε;
-Ποιον ψάχνετε, κυρία μου;
Ήρα:
Τον άντρα μου. Από την ώρα που πατήσαμε το πόδι μας στην Αθήνα, τον έχασα.
-Ηρεμήστε, κυρία μου.
Ήρα:
Τι να ηρεμήσω, καλέ; Έτσι κι έχει πάρει από πίσω καμιά μικρούλα...
-Θα υποβάλουμε μήνυση για διαζύγιο. Να συστηθώ, δικηγόρος Αλεμπουρέζος.
Ήρα:
Χαίρω πολύ, Ήρα Ολύμπου. Τι είναι πάλι αυτό το διαζύγιο;
-Είναι ένα χαρτί που λέει ότι δυο άνθρωποι χωρίζουν.
Ήρα:
Πώς χωρίζουν; Στα δύο;
-Όχι, φυσικά, κυρία μου. Δύο είναι, στα τρία θα χωριστούνε;
Ήρα:
Και μετά;
-Τι και μετά; Πάει ο καθένας σπίτι του.
Ήρα:
Αφού μένουμε και οι δυο στον Όλυμπο, στον θεϊκό οίκο...
-Θα νοικιάσετε κάπου αλλού εσείς.
Ήρα:
Τι λες καλέ; Να αφήσω εγώ τη σουίτα μου να βολευτεί μία άλλη; Αποκλείεται.
-Τότε θα τη διώξουμε και θα φύγει ο σύζυγος.
Ήρα:
Με τίποτα. Αυτός είναι αρχιθεός.
-Δεν κατάλαβα.
Ήρα:
Ο σύζυγός μου είναι ο μπαμπάς των θεών, ο Δίας.
-Κι εσείς φυσικά είστε αρχιθεά.
Ήρα:
Φυσικά.
-Εμ τότε, κυρία μου, δεν χρειάζεστε δικηγόρο.
Ήρα:
Το ξέρω.
-Το ξέρετε κιόλας! Λοιπόν, στο επόμενο τετράγωνο είναι αυτό που ψάχνετε. Μια μεγάλη άσπρη πόρτα. Πέστε τι δουλειά κάνει ο άντρας σας και θα σας καλοδεχτούν. Γεια σας.
-Ευχαριστώ.
11ος διάλογος:
-Το μέλλον αυτού του τόπου είναι το μέλλον όλων μας. Και αν για το μέλλον δεν νοιαστούμε, τότε στο μέλλον τι μέλλει γενέσθαι;
Δίας:
Αν κατάλαβα καλά, δεν κατάλαβα τι λέτε.
-Μπράβο, το πέτυχα.
-Τότε, γιατί το λέτε;
-Γιατί έχουμε εκλογές.
-Δηλαδή;
-Τι δηλαδή; Εκλογές. Είμαι πολιτικός και θα εκλεγώ πρωθυπουργός.
-Τι θα πει "πρωθυπουργός";
-Από πού είναι αυτός (προς το κοινό). Πρωθυπουργός είναι πάνω από όλους και από όλα.
-Δηλαδή θεός.
-Κατά κάποιον τρόπο.
-Με κεραυνούς;
-Όχι, με βόμβες (...)
-Και σαν θεός που είναι, σίγουρα έχει πολλά παιδιά.
-Όχι πάντα. Βαφτιστήρια όμως έχει...
-Αν κατάλαβα καλά, εσείς εδώ στην Αθήνα φτιάχνετε καινούριους θεούς.
-Πάνω κάτω. Αλλά ρωτάτε περίεργα πράγματα.
-Εμ. Πρώτη φορά έρχομαι.
-Α, πρώτη. Δε σας ρώτησα. Σε ποια εκλογική περιφέρεια ανήκετε;
-Στον θεϊκό οίκο μένουμε;
-Πόσοι μένετε εκεί;
-Εγώ και άλλοι 11.
-Πώς δεν το ήξερα αυτό το χωριό; Και τι δουλειά κάνετε;
-Κι εγώ θεός είμαι. Αλλά εκεί δεν έχει εκλογές και τέτοια. Είμαστε εκεί από χρόνια.
-Θεός;
-Ναι αμέ, και άμα δεν κάθεται κάποιος καλά, του αμολάω έναν κεραυνό στο κεφάλι και ησυχάζω.
-Έλα, Χριστέ και Παναγία.
-Ποιοι είναι αυτοί;
-Κάτι συνάδελφοι. Στους ψηφοφόρους δεν λέμε όχι.
-Δικοί σου;
-Όχι, δικοί σου. Δε μου λες, έχει κανένα χαρτί που να αποδεικνύει ότι είσαι θεός;
-Τι χαρτί;
-Ταυτότητα έχεις;
-Ταυτότητα που να αποδεικνύει τη θεότητα;
-Διαβατήριο έστω;
-Μα δε μου λες, οι συνάδελφοι που μου είπες προηγουμένως έχουν κανένα χαρτί που να αποδεικνύει ότι είναι θεοί;
-Έχουν, την Καινή Διαθήκη. Αλλά, τέλος πάντων, κάπου θα σε βολέψουμε και σένα. Θεός είπες. Να σε βάλω κλητήρα σε τράπεζα;
-Τι είναι αυτό;
-Καλά. Να σε διορίσω στον Δήμο;
-Περίεργο.
-Τέλος πάντων. Να σε βάλω στο Δημόσιο τμηματάρχη;
-Ορίστε.
-Και τα λεφτά θα σου'ρχονται σπίτι, σε ψώνια κατευθείαν. Νέκταρ και αμβροσία θα τρως. Θα καλοπερνάς σαν θεός.
-Μα είμαι θεός!!
-Δεν πειράζει, μια επανάληψη δεν βλάπτει.
-Δεν μου λες, το βλέπεις εκείνο εκεί το άσπρο το κτίριο.
-Το βλέπω, και ξέρεις πώς κρατιέμαι για να μη σε στείλω;
-Γιατί κρατιέσαι;
-Γιατί άμα πας εκεί, θα βρεις και άλλους σαν εσένα.
-Θεούς;
-Και θεούς, και βασιλιάδες, και μεγάλους Ναπολέοντες και ό,τι θες.
-Θεούς, θέλω θεούς. Πρέπει να βρω τους θεούς να τους μαζέψω να φύγουμε. Αρκετά εδώ πια, βαρέθηκα, φεύγω.
-Κάτσε ρε παιδί μου, να γίνουν πρώτα οι εκλογές και μετά πας.
Εγώ δε φταίω, μόνος του πάει...
Ένας ένας βρέθηκαν οι θεοί μας χωρίς να το καταλάβουν στο τρελάδικο. Δεν μπορούσαν βέβαια να καταλάβουν τι ακριβώς ήταν εκεί. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να φύγουν όσο γινόταν γρηγορότερα. Κάποιοι θνητοί, όμως, που λεγόντουσαν υπάλληλοι δεν εννοούσαν να τους ανοίξουν την πόρτα. Έτσι οι θεοί συγκεντρωμένοι όλοι σε ένα "πηγαδάκι" εξιστορούσαν τις περιπέτειές τους.
Ερμής:
Εμένα με ρώτησε ένας αν οι μικρές αγγελίες είναι και κόρες μου. Και μετά μ'έστειλε εδώ.
Δήμητρα:
Εμένα μ'έφερε εδώ ένας γέρος που επέμενε ότι εδώ θα βρω χειμωνιάτικες ντομάτες.
Άρτεμις:
Καλέ, αυτοί εδώ είναι φονιάδες. Ήταν ένας που σκότωνε πουλιά (...) και μετά μ'έστειλε εδώ.
Απόλλωνας:
Αυτά που λέτε δεν είναι τίποτα. Εμένα μ'έστειλε εδώ ένας νεαρός που για ν'ακούσει μουσική, έκλεινε τα αυτιά του.
Πλούτωνας:
Εγώ είδα έναν που μου'λεγε "μεθυσμένος, νυσταγμένος, πάπαλα, τροχαίο". Δεν καταλάβαινα και μ'έστειλε εδώ.
Άρης:
Εμένα μ'έστειλε ένας που τον είδα να πολεμάει μόνος του. Κόντεψα να του πω ότι είναι για δέσιμο, αλλά δεν πρόλαβα, γιατί μ'έστειλε εδώ.
Αφροδίτη:
Ακούστε, παιδιά, εμένα μ'έστειλε εδώ μία που γδυνόταν λέει για να την πάρουν στα καλλιστεία. Μετά με είπε ψώνιο και μ'έστειλε εδώ.
Διόνυσος:
Εμένα μ'έστειλε εδώ ένας που τον έλεγαν Ουίσκι.
Αθηνά:
Εμένα μ'έστειλαν εδώ να βρω τα πιο έξυπνα μυαλά (...)
Ήρα:
Καλέ, άκου, εμένα ήθελαν να με ξεσπιτώσουν. Στο τσακ πρόλαβα και ήρθα.
Δίας:
Ακούστε με καλά όλοι σας. Εμένα μου έδωσε κάποιος την πληροφορία ότι θα σας βρω εδώ. Παράπονο δεν έχω. Ο άνθρωπος μου φάνηκε καλός. Ήθελε να μου δώσει μάλιστα τζάμπα νέκταρ και αμβροσία. Αλλά επειδή ακούω πολλά παράπονα, προτείνω να αναχωρήσουμε για τον Όλυμπο. Εσείς τι λέτε;
Όλοι μαζί: Ναι!!!
Κύριε, έχετε επισκέψεις.
(εμφανίζονται στη σκηνή όλοι οι θνητοί που έπαιξαν στους προηγούμενους διαλόγους του θεατρικού)
Δίας:
Καλά, γιατί μαζευτήκατε όλοι εδώ;
Πολιτικός:
Επισκεπτόμαστε όσους έχουν ανάγκη.
Δίας:
Θέλουμε να βγούμε από εδώ και δεν μας αφήνουν.
Πολιτικός:
Εγώ.
Δίας:
Τι εσύ;
Πολιτικός:
Εγώ θα σας βγάλω.
Δίας:
Σοβαρά;
Πολιτικός:
Ένα πράγμα μόνο να ξέρεις: αν σε ρωτήσει κανείς, ξέχνα ότι είσαι θεός. Κάνε τον θνητό και θα δεις για πότε θα σου ανοίξουν.
Δίας:
Τι λες, καλέ; Εγώ κοτζάμ θεός να πω ψέματα;
Πολιτικός:
Αν δε θες να χάσεις την εξουσία.
Δίας:
Εσύ θα'κανες κάτι τέτοιο;
Πολιτικός:
Κοίτα τι ρωτάει ο θεούλης...
Δίας:
Εντάξει. Και οι άλλοι;
Πολιτικός:
Και για αυτούς το ίδιο ισχύει. Όπου να'ναι οι εκλογές έρχονται. Τι στο καλό, δε θα με ψηφίσουν;
Δίας:
Έτσι που έμπλεξα δεν μπορώ να κάνω και τίποτα άλλο.
Πολιτικός:
Έγινε. Να το γιορτάσουμε τότε.
Τραγούδι λήξης:
Θεός είμαι και το μυαλό μου χάνω, (...) τώρα όμως για Όλυμπο τραβάω και να φύγω θέλω μακριά. Όποιον Αθηναίο βλέπεις, κάτι τον απασχολεί, (...) κι έτσι φεύγουμε τροχάδην να μην πάθουμε κακό, ασφαλείς για πάντα σε οίκο θεϊκό.
Σε αυτά δεν είμαστε συνηθισμένοι, δεν μάθαμε να βλέπουμε θεούς, κι έτσι όταν τους είδαμε μπροστά μας, τους περάσαμε όλους για τρελούς. (...)
